W chwili gdy wydawało się, że dawna prowincja Niepokalanego Poczęcia NMP w Prusach Zachodnich i Wielkim Księstwie Poznańskim już dożywa swoich dni, do zakonu zgłosił się 23-letni młodzieniec. Był ostatnim bratem zakonnym dawnej prowincji i jednym z sześciu, którzy dożyli jej odrodzenia w wolnej Polsce. Był nim brat Antoni Jakubek.
Ignacy Jakubek urodził się 18.01.1880 r. w Nowej Wsi koło Krotoszyna, w rodzinie Ignacego i Józefiny Bielas. Musiał mieć mocne powołanie, decydując się się na wstąpienie do wymierającej wspólnoty. Został najpierw tercjarzem przyjmując habit III zakonu 7.03.1904 r. Przyjmował go o. Anastazy Szpręga. Nowicjat pierwszego zakonu rozpoczął 5.06.1907 r. a pierwszą profesję złożył 13.06.1908 r.
Niestety, śmierć komisarza prowincji o. Anastazego, uniemożliwiła mu złożenie profesji wieczystej. Przez dwa lata w szczątkowej prowincji panowało swoiste „bezkrólewie”, a następnie wybuchła wojna światowa. Takim sposobem profesję wieczystą mógł złożyć dopiero 6.12.1922 r. Brat Antoni w swoim życiu był tylko w dwóch klasztorach, w Miejskiej Górce i w Osiecznej. Pełnił przeważnie posługi domowe, był gospodarzem i kwestarzem. Zmarł w nocy z 8/9.01.1939 r. na skutek zaczadzenia. Został pochowany na Goruszkach. Żył 58 lat, w zakonie 34.
W jego nekrologu zapisano, że jednomyślna opinia o nim mówiła, że jest zakonnikiem cichym, pracowitym, mało dla siebie wymagającym oraz pobożnym. Regularnie można było go widzieć w chórze klasztornym na wspólnych ćwiczeniach.
o. Ezdrasz Biesok OFM