Do grona prostych, nie mających prawie żadnego wykształcenia braci, zaliczał się także brat Tadeusz Balon, gospodarz i kwestarz ale nade wszystko wzorowy zakonnik, budujący wszystkich pracowitością, pobożnością i przykładem swojego życia.
Stanisław Balon urodził się 7.11.1893 r. w Lisinach koło Kępna w rodzinie Tomasza i Balbiny Stajszczyk. Miał czworo rodzeństwa. Jeden z jego braci wstąpił do bonifratrów. Po wybuchu pierwszej wojny światowej został powołany do Arbeitsdienstu. Nie poszedł do normalnej służby wojskowej gdyż miał wrodzoną deformację nóg. Z tego powodu jego chód był ociężały. Wobec powyższego, całą wojnę kopał rowy obronne we Flandrii i Francji. Po wojnie wrócił do rodzinnej wsi i pracował na gospodarstwie swoich rodziców.
W wieku 34 lat zdecydował się na wstąpienie do Zakonu. Habit tercjarski przyjął 3.09.1927 r. w Panewnikach. W 1928 r. został przeniesiony do Wronek. Nowicjat rozpoczął 30.07.1931 r. w Wieluniu pod imieniem brat Tadeusz. Profesję czasową złożył 31.07.1932 r. w Wieluniu na ręce o. Michała Porady, magistra nowicjuszy. Profesję wieczystą złożył 21.09.1935 r.
W zakonie przez całe życie pełnił funkcję gospodarza. W 1932 r. został skierowany do Pakości gdzie przebywał aż do wybuchu kolejnej wojny pracując w gospodarstwie i w ogrodzie. W czasie wojny, zmuszony do opuszczenia klasztoru, przebywał w domu rodzinnym w Lisinach, gdzie pomagał rodzicom w gospodarstwie.
Po wojnie wrócił do prowincji i został skierowany do Nysy, gdzie prowincja otwarła Niższe Seminarium Duchowne. Przebywał tam dwa lata. W latach 1948-1958 przebywał w Jarocinie, a w latach 1958-1968 znowu w Pakości. W 1968 r. został przeniesiony do Wronek gdzie przebywał aż do śmierci. Tam też pracował w gospodarstwie i w ogrodzie.
Latem 1971 r. wybrał się na urlop do swego brata w Lisinach i tam poważnie zachorował. Już nie mógł samodzielnie wrócić do klasztoru i wysłano po niego kleryka, który go zabrał. Brat Tadeusz już zasadniczo nie wrócił do zdrowia choć próbował wstawać z łóżka i brać udział w życiu klasztoru i nawet podejmować pracę w ogrodzie. Zimą 1972 r. zachorował na zapalenie płuc.
Zmarł 5.12.1972 r. we Wronkach w obecności modlących się współbraci. Dzień wcześniej został zaopatrzony sakramentami świętymi, które przyjął z wiarą i przy pełnej świadomości. Żył 81 lat, w zakonie 45.
W jego teczce personalnej odnotowano, że chorobę znosił spokojnie i z godną podziwu cierpliwością, pozostawiając po sobie wzór zakonnika, kochającego swój zakon i współbrata troskliwego o dobro wspólne. Brat Tadeusz odznaczał się prostotą, pokorą, cichością i sumiennością. Jeszcze przed wojną gwardian z Pakości pisał do prowincjała o nim takie słowa: „Księża jak również ludzie co go poznali, chwalą jego miłe usposobienie, pobożność i troskliwość o dom i kalwarię naszą”.
Brat Tadeusz właśnie w Pakości czuł się najlepiej, tam też zostawił swoje serce i tam go pochowano gdyż wcześniej takie wyraził życzenie.
o. Ezdrasz Biesok OFM